PRASQUAL, źródło: culture.pl
Trzeba mieć odwagę, by obecnie tworzyć muzyczno-sceniczne rytuały na duże składy w stylu stockhausenowskim, wykorzystujące przestrzeń, ruch i światło. Odwagi takiej nie brakuje PRASQUALOWI, który konsekwentnie podąża przyjętą przez siebie artystyczną drogą, choć przez to z pewnością jego żywa muzyka jest trudniej dostępna, gdyż wymaga od organizatorów niemałych środków. Gdyby jednak dokładniej prześledzić twórczość kompozytora, okaże się, że rytualność cechuje również jego wcześniejsze, instrumentalne utwory. Przykładem takiego dzieła jest Koncert na altówkę i orkiestrę.
Utwór poświęcony został pamięci zmarłej na raka siedemnastoletniej Małgorzaty Jaskółowskiej. Koncert rozpoczyna uderzenie w dzwon i tamtam – instrumenty tradycyjnie kojarzone z rytuałem, lecz także śmiercią. Później następuje przewodni motyw altówki – sześciokrotne powtórzenie tercji e-g. Wybór instrumentu również wydaje się być nieprzypadkowy: jego ciemna barwa współgra z przygaszonym kolorem orkiestry. Z czołowego motywu kompozytor wyprowadza coraz dłuższe sekcje, które znajdują swoje spełnienie w kulminacji. Po kadencji altówki przychodzi czas na bardziej płaszczyznowo rozwijaną sekcję drugą utworu. Kompozytor wplata w nią protestanckie chorały „Komm, o Tod, du Schlafesbruder” oraz „Komm, süßer Tod”. Prowadzą one do pełnej wyciszenia statycznej kody, w którą subtelnie kończy urwany incipit arii „Erbarme dich” z bachowskiej Pasji wg św. Mateusza. Rytuał dopełnił się, śmierć została oswojona w akcie ostatecznego zawierzenia.